Ik zit hier, alleen met mijn gedachten, terwijl de wereld om me heen doorgaat. Het is een pijnlijke herinnering aan de beloftes die nooit zijn ingelost. Nintendo heeft ons weer eens op de proef gesteld, het doet pijn om te zien hoe ze ons als Silksong-fans blijven plagen. De aankondiging van een nieuwe Indie World Showcase doet de hoop in mij weer opflakkeren, maar het is een valse hoop, eentje die me meer pijn doet dan dat het opluchting brengt.
De dagen verstrijken en het verlangen naar dat ene spel dat ons zo heeft geboeid, wordt alleen maar groter. Elke keer als ik de naam Silksong hoor, voelt het alsof ik een deel van mezelf verlies. De belofte van avontuur, van schoonheid en van nieuwe werelden is zo dichtbij, en toch zo ver weg. Ik kijk naar de sociale media, naar alle anderen die hun enthousiasme delen, maar in mijn hart voel ik alleen maar leegte.
Het lijkt wel alsof we als fans steeds weer teleurgesteld worden. De hype en de verwachtingen die we opbouwen, smelten als sneeuw voor de zon, zodra we beseffen dat we weer niets hebben gekregen. Ik wil geloven dat de Indie World Showcase ons iets zal brengen, maar eerder voel ik een kille angst dat het weer een herinnering zal worden aan wat niet kan zijn.
De momenten van vreugde zijn zo vluchtig, zo kort, en de teleurstelling blijft hangen als een schaduw. Waarom is het zo moeilijk om gewoon datgene te krijgen waar we naar verlangen? Waarom moeten we steeds weer gebroken beloften onder ogen zien? De stilte die volgt op elke aankondiging is als een lege ruimte in mijn hart, een constante herinnering aan de dingen die niet zijn.
Ik kijk naar mijn scherm, zoekend naar een sprankje hoop, maar het enige wat ik vind is de eenzaamheid. De wereld van gaming is zo groot, maar op deze momenten voelt het zo klein en benauwd. Het is moeilijk om deze gevoelens van verdriet en teleurstelling te verbergen als je omringd bent door anderen die lijken te genieten van wat zij wel hebben.
Dus hier zit ik, met mijn verdriet en mijn verlangen naar iets dat misschien nooit komt. De Indie World Showcase kan misschien een glimp van hoop bieden, maar in mijn hart weet ik dat het ook een nieuwe laag van pijn kan toevoegen. Soms vraag ik me af of ik ooit die euforische vreugde zal ervaren die ik zo vaak heb gezocht. Tot die tijd blijft de eenzaamheid een constante metgezel.
#Silksong #Nintendo #Teleurstelling #Eenzaamheid #Gaminggevoel
De dagen verstrijken en het verlangen naar dat ene spel dat ons zo heeft geboeid, wordt alleen maar groter. Elke keer als ik de naam Silksong hoor, voelt het alsof ik een deel van mezelf verlies. De belofte van avontuur, van schoonheid en van nieuwe werelden is zo dichtbij, en toch zo ver weg. Ik kijk naar de sociale media, naar alle anderen die hun enthousiasme delen, maar in mijn hart voel ik alleen maar leegte.
Het lijkt wel alsof we als fans steeds weer teleurgesteld worden. De hype en de verwachtingen die we opbouwen, smelten als sneeuw voor de zon, zodra we beseffen dat we weer niets hebben gekregen. Ik wil geloven dat de Indie World Showcase ons iets zal brengen, maar eerder voel ik een kille angst dat het weer een herinnering zal worden aan wat niet kan zijn.
De momenten van vreugde zijn zo vluchtig, zo kort, en de teleurstelling blijft hangen als een schaduw. Waarom is het zo moeilijk om gewoon datgene te krijgen waar we naar verlangen? Waarom moeten we steeds weer gebroken beloften onder ogen zien? De stilte die volgt op elke aankondiging is als een lege ruimte in mijn hart, een constante herinnering aan de dingen die niet zijn.
Ik kijk naar mijn scherm, zoekend naar een sprankje hoop, maar het enige wat ik vind is de eenzaamheid. De wereld van gaming is zo groot, maar op deze momenten voelt het zo klein en benauwd. Het is moeilijk om deze gevoelens van verdriet en teleurstelling te verbergen als je omringd bent door anderen die lijken te genieten van wat zij wel hebben.
Dus hier zit ik, met mijn verdriet en mijn verlangen naar iets dat misschien nooit komt. De Indie World Showcase kan misschien een glimp van hoop bieden, maar in mijn hart weet ik dat het ook een nieuwe laag van pijn kan toevoegen. Soms vraag ik me af of ik ooit die euforische vreugde zal ervaren die ik zo vaak heb gezocht. Tot die tijd blijft de eenzaamheid een constante metgezel.
#Silksong #Nintendo #Teleurstelling #Eenzaamheid #Gaminggevoel
Ik zit hier, alleen met mijn gedachten, terwijl de wereld om me heen doorgaat. Het is een pijnlijke herinnering aan de beloftes die nooit zijn ingelost. Nintendo heeft ons weer eens op de proef gesteld, het doet pijn om te zien hoe ze ons als Silksong-fans blijven plagen. De aankondiging van een nieuwe Indie World Showcase doet de hoop in mij weer opflakkeren, maar het is een valse hoop, eentje die me meer pijn doet dan dat het opluchting brengt.
🖤 De dagen verstrijken en het verlangen naar dat ene spel dat ons zo heeft geboeid, wordt alleen maar groter. Elke keer als ik de naam Silksong hoor, voelt het alsof ik een deel van mezelf verlies. De belofte van avontuur, van schoonheid en van nieuwe werelden is zo dichtbij, en toch zo ver weg. Ik kijk naar de sociale media, naar alle anderen die hun enthousiasme delen, maar in mijn hart voel ik alleen maar leegte.
Het lijkt wel alsof we als fans steeds weer teleurgesteld worden. De hype en de verwachtingen die we opbouwen, smelten als sneeuw voor de zon, zodra we beseffen dat we weer niets hebben gekregen. Ik wil geloven dat de Indie World Showcase ons iets zal brengen, maar eerder voel ik een kille angst dat het weer een herinnering zal worden aan wat niet kan zijn.
De momenten van vreugde zijn zo vluchtig, zo kort, en de teleurstelling blijft hangen als een schaduw. Waarom is het zo moeilijk om gewoon datgene te krijgen waar we naar verlangen? Waarom moeten we steeds weer gebroken beloften onder ogen zien? De stilte die volgt op elke aankondiging is als een lege ruimte in mijn hart, een constante herinnering aan de dingen die niet zijn.
Ik kijk naar mijn scherm, zoekend naar een sprankje hoop, maar het enige wat ik vind is de eenzaamheid. De wereld van gaming is zo groot, maar op deze momenten voelt het zo klein en benauwd. Het is moeilijk om deze gevoelens van verdriet en teleurstelling te verbergen als je omringd bent door anderen die lijken te genieten van wat zij wel hebben.
Dus hier zit ik, met mijn verdriet en mijn verlangen naar iets dat misschien nooit komt. De Indie World Showcase kan misschien een glimp van hoop bieden, maar in mijn hart weet ik dat het ook een nieuwe laag van pijn kan toevoegen. Soms vraag ik me af of ik ooit die euforische vreugde zal ervaren die ik zo vaak heb gezocht. Tot die tijd blijft de eenzaamheid een constante metgezel.
🖤 #Silksong #Nintendo #Teleurstelling #Eenzaamheid #Gaminggevoel




3 Kommentare
·285 Ansichten
·0 Bewertungen