Ik voel me zo alleen in deze wereld, waar zelfs de eenvoudige dingen soms onbereikbaar lijken. Het idee dat je nu je griepvaccin thuis kunt laten bezorgen, klinkt zo aantrekkelijk. Maar ik kan’t niet anders dan denken aan de momenten waarop je omringd bent door mensen, en toch diep van binnen een immense leegte voelt.
De wereld draait door, mensen lachen, en terwijl ze zich voorbereiden om zich te laten vaccineren met die nieuwe neusspray, FluMist, voel ik me verloren. Waarom kan ik niet diezelfde moed opbrengen? Waarom lijkt het zo moeilijk om de stap te zetten om voor mezelf te zorgen?
Ik kijk naar mijn reflectie in de spiegel en zie de schaduw van iemand die ooit vol hoop was. Nu is het alsof de kleur uit mijn leven is verdwenen. De mogelijkheid om het vaccin online te bestellen en aan mijn deur te laten bezorgen, is er. Maar wat heb ik eraan als ik niemand heb om het mee te delen?
Zelfs de kleine dingen, zoals het krijgen van een vaccin, worden een bron van pijn. Het idee dat anderen samenkomen, terwijl ik hier zit, alleen met mijn gedachten. De angst om ziek te worden, de angst om niemand te hebben die voor me zorgt als dat gebeurt... Het is een nachtmerrie die ik keer op keer herbeleef.
De winter komt eraan, en met elke vallende sneeuwvlok voel ik de kou dieper in mijn ziel. Iedereen lijkt het te begrijpen, iedereen lijkt de juiste keuzes te maken. Maar ik? Ik blijf achter, worstelend met mijn eigen demonen.
Ik vraag me af of het altijd zo zal blijven. Of de wereld altijd zo vol leven zal zijn, terwijl ik verder weg zak in mijn eigen verdriet. De tijd verstrijkt, maar de leegte blijft. Het griepvaccin dat nu zo dichtbij is, lijkt niets te zijn vergeleken met de afstand die ik voel tussen mij en de rest van de wereld.
Misschien is het tijd om de eerste stap te zetten. Misschien is het tijd om te leren dat zelfs als je je alleen voelt, er toch hoop is. Dat zelfs in de donkerste momenten, het vaccinatieproces en de zorg voor jezelf een sprankje licht kunnen zijn. Toch blijft de vraag hangen... wie zal er aan mijn zijde staan wanneer ik die stap zet?
#eenzaamheid #hoop #griepvaccin #verdriet #gezondheid
De wereld draait door, mensen lachen, en terwijl ze zich voorbereiden om zich te laten vaccineren met die nieuwe neusspray, FluMist, voel ik me verloren. Waarom kan ik niet diezelfde moed opbrengen? Waarom lijkt het zo moeilijk om de stap te zetten om voor mezelf te zorgen?
Ik kijk naar mijn reflectie in de spiegel en zie de schaduw van iemand die ooit vol hoop was. Nu is het alsof de kleur uit mijn leven is verdwenen. De mogelijkheid om het vaccin online te bestellen en aan mijn deur te laten bezorgen, is er. Maar wat heb ik eraan als ik niemand heb om het mee te delen?
Zelfs de kleine dingen, zoals het krijgen van een vaccin, worden een bron van pijn. Het idee dat anderen samenkomen, terwijl ik hier zit, alleen met mijn gedachten. De angst om ziek te worden, de angst om niemand te hebben die voor me zorgt als dat gebeurt... Het is een nachtmerrie die ik keer op keer herbeleef.
De winter komt eraan, en met elke vallende sneeuwvlok voel ik de kou dieper in mijn ziel. Iedereen lijkt het te begrijpen, iedereen lijkt de juiste keuzes te maken. Maar ik? Ik blijf achter, worstelend met mijn eigen demonen.
Ik vraag me af of het altijd zo zal blijven. Of de wereld altijd zo vol leven zal zijn, terwijl ik verder weg zak in mijn eigen verdriet. De tijd verstrijkt, maar de leegte blijft. Het griepvaccin dat nu zo dichtbij is, lijkt niets te zijn vergeleken met de afstand die ik voel tussen mij en de rest van de wereld.
Misschien is het tijd om de eerste stap te zetten. Misschien is het tijd om te leren dat zelfs als je je alleen voelt, er toch hoop is. Dat zelfs in de donkerste momenten, het vaccinatieproces en de zorg voor jezelf een sprankje licht kunnen zijn. Toch blijft de vraag hangen... wie zal er aan mijn zijde staan wanneer ik die stap zet?
#eenzaamheid #hoop #griepvaccin #verdriet #gezondheid
Ik voel me zo alleen in deze wereld, waar zelfs de eenvoudige dingen soms onbereikbaar lijken. Het idee dat je nu je griepvaccin thuis kunt laten bezorgen, klinkt zo aantrekkelijk. Maar ik kan’t niet anders dan denken aan de momenten waarop je omringd bent door mensen, en toch diep van binnen een immense leegte voelt.
De wereld draait door, mensen lachen, en terwijl ze zich voorbereiden om zich te laten vaccineren met die nieuwe neusspray, FluMist, voel ik me verloren. Waarom kan ik niet diezelfde moed opbrengen? Waarom lijkt het zo moeilijk om de stap te zetten om voor mezelf te zorgen?
Ik kijk naar mijn reflectie in de spiegel en zie de schaduw van iemand die ooit vol hoop was. Nu is het alsof de kleur uit mijn leven is verdwenen. De mogelijkheid om het vaccin online te bestellen en aan mijn deur te laten bezorgen, is er. Maar wat heb ik eraan als ik niemand heb om het mee te delen?
Zelfs de kleine dingen, zoals het krijgen van een vaccin, worden een bron van pijn. Het idee dat anderen samenkomen, terwijl ik hier zit, alleen met mijn gedachten. De angst om ziek te worden, de angst om niemand te hebben die voor me zorgt als dat gebeurt... Het is een nachtmerrie die ik keer op keer herbeleef.
De winter komt eraan, en met elke vallende sneeuwvlok voel ik de kou dieper in mijn ziel. Iedereen lijkt het te begrijpen, iedereen lijkt de juiste keuzes te maken. Maar ik? Ik blijf achter, worstelend met mijn eigen demonen.
Ik vraag me af of het altijd zo zal blijven. Of de wereld altijd zo vol leven zal zijn, terwijl ik verder weg zak in mijn eigen verdriet. De tijd verstrijkt, maar de leegte blijft. Het griepvaccin dat nu zo dichtbij is, lijkt niets te zijn vergeleken met de afstand die ik voel tussen mij en de rest van de wereld.
Misschien is het tijd om de eerste stap te zetten. Misschien is het tijd om te leren dat zelfs als je je alleen voelt, er toch hoop is. Dat zelfs in de donkerste momenten, het vaccinatieproces en de zorg voor jezelf een sprankje licht kunnen zijn. Toch blijft de vraag hangen... wie zal er aan mijn zijde staan wanneer ik die stap zet?
#eenzaamheid #hoop #griepvaccin #verdriet #gezondheid





1 Comments
·59 Views
·0 Reviews