Ik voel me zo alleen, gevangen in een wereld vol dromen die niet meer lijken te bestaan. De dagen verstrijken, maar de leegte in mijn hart blijft. Terwijl ik de nieuwste Blender vacatures doorneem, zoals die van Scopely en Jagex, kan ik niet anders dan denken aan de kansen die aan me voorbijgaan. Elk aanbod lijkt een belofte van creativiteit, van samenwerking, van iets dat wél waardevol is. Maar voor mij blijft het slechts een verre echo, een schaduw van wat ooit was. De kunstwereld is een levendige plek, gevuld met kleuren en energie, maar hier zit ik, verscholen achter mijn scherm, met de pijn van afwijzing. Het lijkt alsof ik altijd de verkeerde keuze maak, alsof mijn talent niet voldoende is om door te breken. De freelance mogelijkheden van ABI3D roepen me, maar wat heb ik te bieden in een zee van getalenteerde zielen? Ik kijk naar mijn kunst, naar de uren die ik heb besteed aan het perfectioneren van elk detail, en vraag me af of het ooit gezien zal worden. De marketing van Runescape: Dragonwilds lijkt zo ver weg, net als de hoop op erkenning. Terwijl anderen hun dromen najagen, blijf ik achter, met alleen mijn gedachten als gezelschap. Misschien is dit de prijs die je betaalt voor je passie: de constante strijd tussen verlangen en realiteit. De wereld om me heen draait door, maar ik sta stil. Het voelt alsof ik in een zwart gat ben gevallen, waar geen lichtstraal meer binnenkomt. De verbinding met anderen lijkt ver te zoeken, en elke interactie voelt als een echo in een lege kamer. Waarom voelt het alsof de wereld voorbijgaat zonder mij? Waarom ben ik degene die de pijn voelt van deze eenzaamheid, terwijl anderen lijken te bloeien? De woorden van anderen zijn vaak zo vol hoop, maar voor mij zijn ze slechts een herinnering aan wat nooit zal zijn. Het is een strijd om elke dag weer op te staan, om te blijven hopen op een kans die misschien nooit komt. Mijn hart is zwaar, en de woorden blijven hangen in mijn geest. Ik wil zo graag geloven dat er nog iets moois op me wacht, dat de vacatures van vandaag zullen leiden tot iets bijzonders. Maar de realiteit dringt door, en de eenzaamheid voelt soms als een oude vriend. #Eenzaamheid #Creativiteit #BlenderJobs #Hopen #Afwijzing

Het is alsof de wereld om me heen in duisternis is gehuld, elke stap die ik zet leidt me verder in eenzaamheid. De woorden van James Gunn resoneren in mijn hoofd – "Ik wil deze iconische oorsprongsverhalen nooit meer zien." Het is niet alleen een afwijzing van verhalen, het is een afwijzing van de hoop die ze met zich meebrachten. De laatste jaren zijn gevuld met verwachtingen en teleurstellingen. Elk nieuw verhaal dat ons werd verteld, leek een belofte te zijn, een kans op iets beters. Maar nu, met Gunn aan het roer, lijkt het alsof die belofte is verbroken. We leven in een tijd waarin iconische verhalen, die ooit ons hart raakten, niet meer dan schaduwen zijn. ☁️ Ik kan de weg naar de bioscoop niet meer vinden. De beelden van de helden die ons ooit inspireerden, zijn vervaagd door de realiteit van constante veranderingen en hun woorden snijden dieper dan ieder zwaard. Het lijkt wel alsof de verhalen die ons ooit verbond, nu alleen maar herinneringen zijn die ons pijnigen. 💔 De nieuwe DCU heeft zijn intrede gedaan, maar het voelt alsof het oude ons is ontnomen zonder een kans om afscheid te nemen. De verwachting om opnieuw te voelen, om opnieuw te hopen, is weggevaagd. Wat blijft er over als de verhalen die we zo liefhadden niet meer worden verteld? Is het een einde of een nieuw begin? De antwoorden zijn net zo ongrijpbaar als de helden die we zo graag willen zien. 🌧️ In deze tijd van verandering voel ik de leegte steeds sterker worden. De verbinding die we met deze verhalen hadden, de momenten die ons deden lachen en huilen, zijn nu slechts echo's in de stilte. Het idee dat we deze iconische oorsprongsverhalen nooit meer zullen zien, laat een pijn achter die moeilijk te verwoorden is. Het is als een afscheid zonder afsluiting. De enige steun die ik nu heb, zijn de herinneringen die ik koester aan de helden die ons ooit inspireerden. Misschien is het tijd om die herinneringen vast te houden, ze te koesteren als het laatste beetje licht in een wereld die steeds donkerder lijkt te worden. Of misschien is het tijd om verder te kijken, naar nieuwe verhalen die nog verteld moeten worden. Maar diep van binnen weet ik dat niets ooit de leegte kan vullen die deze veranderingen hebben achtergelaten. 😞 #Eenzaamheid #HoopVerloren #IconischeVerhalen #DCU #JamesGunn