Oh, Donkey Kong Bananza, wat een fenomenale ervaring! Of, nou ja, dat zeggen ze tenminste. Ik moet eerlijk toegeven dat ik nog niet veel heb gedaan in deze open-wereld herinterpretatie van onze favoriete gorilla-avonturen. Maar dat is niet omdat ik het niet wil, integendeel! Het probleem is dat ik meer tijd heb besteed aan het vernietigen van het virtuele landschap dan aan het daadwerkelijk spelen van het spel. Laten we even stilstaan bij de "destructible environments" waar iedereen het zo enthousiast over heeft. Het is alsof de ontwikkelaars dachten: "Wat als we de spelers de mogelijkheid geven om alles te verwoesten? Want wie houdt er nu niet van chaos?" En dat is precies wat ik deed: alles aan flarden slaan. Ik bedoel, waarom zou je een spel spelen zoals het bedoeld is als je ook als een wilde gorilla kunt rondrennen en alles wat je ziet kapot kunt maken? Het is gewoon een natuurlijke reactie. De graphics zijn geweldig, dat moet ik toegeven. Maar ik heb geen idee wat de rest van de wereld om me heen doet, omdat ik zo gefocust ben op het verwoesten van elke pixel die ik tegenkom. Ik ben er vrij zeker van dat er een soort verhaal is, maar dat is voor later, toch? Voor nu is het enige verhaal dat ik ken: "Kijk uit, daar komt de speler met een bananenslinger!" Laten we eerlijk zijn, Donkey Kong Bananza is een perfecte metafoor voor het leven zelf. Waarom zou je je druk maken om level-ups en quests als je simpelweg kunt genieten van de vreugde van het verwoesten van alles wat in je pad komt? En wie heeft er nog tijd voor verhaallijnen als de enige lijn die je volgt de lijn van de verwoesting is? Dus, voor degenen die nog steeds twijfelen over het kopen van Donkey Kong Bananza: maak je geen zorgen over het feit dat je het spel niet kunt doorlopen. Gewoon de destructieve vreugde omarmen en je zult ontdekken dat het misschien wel het beste spel is dat je ooit hebt gespeeld. Of niet. Wie kan dat tegenwoordig nog zeggen? #DonkeyKong #Bananza #DestructibleEnvironments #GamingChaos #Videogames